De andere kant van het verhaal.
Review door Sander van Leth Retrogamesnob
Laatste update op
Tales of Berseria heeft een sterk verhaal en flexibele gameplay, maar onnodige backtracking en gebrekkige graphics schaden het geheel.
"De behoeften van velen overstijgen die van het individu". Het is een credo waar menig goedzak zijn daden op baseert. Maar wat als de enkeling daardoor in opstand komt? En wat als het redden van de wereld duistere gevolgen heeft? Bandai Namco is erop uit om het stof van de Tales Of-serie te blazen en doet dat met een vrouwelijk hoofdpersonage, een nieuw gevechtssysteem en een duisterdere, volwassenere verhaallijn. Bovendien wil de studio de sleur en backtracking van de vorige delen grondig aanpakken, zodat de game kan fungeren als blauwdruk voor een nieuwe richting. Dat laatste lukt niet geheel, maar Tales of Berseria is zeker een stap in de goede richting.
Het verhaal van deze JRPG begint wanneer het zieke broertje van rasoptimiste Velvet wordt opgeofferd voor 'het grote goed' door Artorius, Velvets leermeester. Overstelpt door woede verandert ze in een demoon. Ze zit jarenlang gevangen tot het noodlot toeslaat en ze uit haar gevangenis breekt. Dat de acties van Artorius voor wereldvrede hebben gezorgd, laat Velvet koud. Ze begint haar reis om Artorius te doden, ongeacht de gevolgen. Het is meteen een frisse insteek, vergeleken met de meeste JRPG's. Toch duurt het enkele uren voor je volledig overtuigd raakt. In de eerste uren van het verhaal lijken alle personages redelijk eendimensionaal, maar zodra Velvets posse begint te groeien, is het ook duidelijk dat iedereen dieper is uitgewerkt.
Velvets gekwelde psyche wordt namelijk in balans gebracht door haar kleurrijke groepje demonen, heksen en mensen. Hoewel dat af en toe momenten oplevert waar zelfs de meest gekwelde puber van schaamte door ineenkrimpt, is het schrijfwerk hoofdzakelijk van hoge kwaliteit. De thema's van verdriet, wraak en verlies worden vakkundig behandeld en er is tussendoor voldoende ruimte voor de humor en luchtigheid waar de reeks om bekendstaat. De traditiegetrouwe skits keren terug: visual novel-achtige segmenten waar de personages middels statische afbeeldingen met elkaar praten. Hoewel de animatie daarvan erg gebrekkig is, tillen het schrijf- en acteerwerk het geheel naar een hoog niveau. Bovendien ligt het tempo hoog, zodat je steeds in de gebeurtenissen wordt meegezogen.
Het vertrouwde gevechtssysteem heeft ook een fikse poetsbeurt gekregen. Elk personage heeft nu een Soul Gauge. De Soul Gauge telt vijf segmenten, die je spendeert aan je aanvallen. Door slim te spelen, vul je segmenten op. Het verlies van al je segmenten betekent dat je niet langer kunt vechten. Bovendien heeft de vijand zijn eigen Soul Gauge en wil je die zo klein mogelijk houden. De balans bewaren is belonend en nodigt zelfs op de eenvoudigste moeilijkheidsgraad uit tot experimenteren, ook al kun je daar haast zonder tactiek op de knoppen rammen tot je wint.
Op hogere moeilijkheidsgraden komt het systeem echter pas helemaal tot zijn recht. Je kunt moves koppelen aan de vier functieknoppen en zelf bepalen hoe de combo's opbouwen. Elke move heeft zijn eigen kwaliteiten waardoor het belangrijk is dat je goed in de gaten blijft houden wat de zwaktes van de vijanden zijn. Een gevarieerde combo genereren zorgt ook voor hogere experience-bonussen, aangezien je beoordeeld wordt op stijl. Tot slot kun je tijdens gevechten vrij bewegen, in plaats van op een enkele as. Met de bewegingsvrijheid en aanpasbaarheid slaagt Bandai Namcohelemaal in zijn plannen om de sleur uit de serie te halen. Hoe moeilijker je het jezelf maakt, des te meer je merkt hoe intelligent en diepgaand dit nieuwe gevechtssysteem in mekaar zit.
De combo's zijn niet het enige waar je je eigen stempel op drukt. Elk stuk uitrusting draagt een vaardigheid met zich mee die je statistieken verhoogt. De vaardigheden leer je aan en door geregeld van uitrusting te veranderen versterk je het team zoals jij dat wilt. Door bepaalde uitdagingen te voltooien krijgen Velvet en co. titels, die nog meer bonussen geven als je ze draagt. Bovendien kun je iedereen met andere kleding en accessoires uitdossen, die je kunt verzamelen via minigames of door speciale schatkisten te openen. Het flexibele systeem versterkt de gameplay en je kunt uren bezig zijn met het verfijnen van ieder lid van je team.
Een van de aanhoudende kritieken op de serie is dat er veel verplichte backtracking in het verhaal zit. Bandai Namco heeft ook daaraan gewerkt door de omgevingen te verkleinen en je potions te geven om snel naar eerder bezochte dorpjes terug te keren. Maar als het verhaal wil dat je onderweg nog wat cutscenes moet zien, werken die drankjes ineens niet meer. Er zijn ook shortcuts die de reistijd moeten verkorten, maar daar heb je specifieke voorwerpen of vaardigheden voor nodig. Je moet dus regelmatig alsnog de lange route pakken en dat maakt de sluiproutes niets meer dan een doorn in het oog. Uiteindelijk krijg je een soort hoverboard waardoor je een stuk sneller over het landschap schiet, maar tegen die tijd heeft de nare ervaring van het constante backtracken zijn sporen al achtergelaten.
Het helpt ook niet dat de omgevingen vaak enorm kaal en saai zijn. Tales of Berseria is van oorsprong een PlayStation 3-game en dat is eraan te zien. Kerkers zijn grote, grijze blokkendozen en landschappen hebben korrelige textures zonder details. De omgevingen die wél beter verzorgd zijn, hebben last van pop-in. De serie mag dan wel bekendstaan om cartooneske graphics maar maakt geen gebruik van de kracht van hedendaagse consoles om die stijl volledig tot zijn recht te doen komen.
Tales of Berseria gooit het roer fiks om. Flexibele gameplayconcepten en een sterk verhaal wapperen fier hun vaandel en redden het totaalplaatje van de blijvende sleur van het reizen over de wereld. De personages zijn goed uitgewerkt en hebben elk een uitgesproken karakter, wat niet gezegd kan worden van de simplistische graphics. Bandai Namco zet met Tales of Berseria een belangrijke stap in de goede richting, maar moet de blauwdruk nog wat aanpassen om een stevig fundament te hebben voor de toekomstige titels in de reeks.
